Tiven a sorte de coñecer a Manolo Regueiro na sua primeira etapa de profesor en Lugo. Penso que foi no acto administrativo da súa toma de posesión como funcionario na delegación provincial do Ministerio de Educación e Ciencia, na que eu traballaba. Desde o primeiro momento xurdiu entre nós unha boa amistade, que se mantivo ao longo dos anos, tanto na esfera profesional como na particular.
Era unha persoa moi humana e próxima, por iso en tódolos sitios por onde pasou deixou un grato recordo. Sentimos moito a súa volta a Salamanca, pero ese sentimento viuse compensado coa ledicia que nos produciu o seu regreso xa definitivo a Galicia.
Foi un docente extraordinario, moi querido en tódolos centros educativos nos que estivo destinado, e as suas ensinanzas son recordadas por compañeiros e alumnos, o mesmo que as súas actuacions á fronte da dirección xeral de Política Lingüística, desde a que loitou incansablemente para promocionar a nosa lingua.
Non soamente desempeñou brillantemente o seu labor profesional, senón que tamén se adicou en corpo e alma á súa familia. Con el coincidín moitas tardes na porta do colexio onde estaban escolarizados os seus fillos. Non se cansaba de falar deles, dos seus estudos, do seu comportamento... Da súa dona lembraba que era o pilar básico da súa familia, e nos derradeiros anos, durante o doloroso proceso da enfermidade que acabou coa súa vida, dicía que era o seu anxo coidador.
Foi Manolo un amigo dos amigos, daqueles que, como reflicte o dito popular “os amigos vense nas ocasións”, estaba sempre ao lado de quen o necesitaba, e dicir, estaba “nas ocasións”.
Gracias polas tuas ensinanzas, pola túa entrega... e, por enriba de todo, gracias pola túa amistade.
