Encargáronme o meu compañeiro Dosil e mais Xulio Xiz que dese a miña opinión sobre o noso condiscípulo Manolo Regueiro. Aceptei gustosamente a petición, pero xa lles dixen que non podía achegar moito, pois da estancia no Seminario pouco podo dicir xa que, pola cantidade de alumnos, dividíase o curso en dous grupos, e el estaba no grupo B e eu no A. Despois, cando nos xuntaron no Seminario Maior, estivo pouco tempo, pois logo colleu outros camiños, e non souben máis del ata o ano 2010 (máis ou menos).
Nesa data mandeille a invitación habitual para a reunión que temos os do curso todos os anos, á que nunca asistiu. Díxome máis tarde (nunha das conversas persoais que tivemos) que non lle daba importancia a isto, pois pensaba que era “cousa de catro curas”, ademais tiña o tempo moi ocupado nas vacacións, parte delas estaba na terra da súa muller -Salamanca-; pero o explicarlle eu do que ía, sentiuno e encantoulle a idea. Entón con outros compañeiros programamos unha comida–sorpresa na Casa de Exercicios de Santiago.
Deste xeito xuntámonos 27, foi recibido con moito cariño por compañeiros que non se vían desde había polo menos 50 anos (hai por aí algunha foto).
Desde que nos vimos por primeira vez, cultivamos unha amizade que non tiñamos de antes, procuramos aproveitar o tempo, pois el mesmo se daba conta -cos seus altos e baixos- que “aquilo” non ía ben; pero levouno sempre con paciencia e optimismo, sempre coidadosamente atendido pola súa muller, a queridísima María Teresa. Coas respectivas mulleres tivemos varios encontros, tanto en Santiago como en Lugo ou Perbes.
Desde o profesor, cara atrás, en vertical, Manolo
Podo dicir que era desa xente que sentes non poder relacionarte con ela antes por falta de tempo. Pola miña experiencia vin que era un home moi discreto, pregunteille un día por que non publicaba as súas memorias e me contestou (con aquela cara de pillo): “Santiños, non podo dicir todo o que vin ou oín, iso déixollo para outros, ou para a historia”. Moi amigo dos amigos, teño constancia do trato que dispensaba no seu despacho, fiel aos compromisos, tanto persoais como políticos.
Debo resaltar unha faceta del que poucas persoas demostran: as súas crenzas relixiosas, que manifestaba sen ningún reparo, por exemplo, algún tempo ía dar unhas clases ó Seminario ós curas, pero antes pasaba pola Catedral á mañá cedo para rezarlle un pouco “ao noso Apóstolo”. Durante os derradeiros días da súa vida recibía asiduamente a Sagrada Comuñón, que lle levaba un cura á súa casa.
Faltando poucos días para morrer fomos visitalo tres compañeiros (Martínez Bello -este ten un sobriño que publicou un libro con el-, Agustín Dosil e mais eu). Viñemos emocionados de como estaba tomando as derradeiras xornadas da súa vida: loitando coma sempre con enteireza, encarando unha situación que conmovería a calquera. Despediunos cun abrazo distinto dos de sempre, e nós pensamos “isto estase acabando”, como dicía el.
Con ocasión da celebración das Vodas de Ouro Sacerdotais pedimos a cada un que mandase unha autobiografía na que expuxese o que quixese da súa vida. El mandou a súa, que fixo un pouco ampla. Nela fala da “meniña dos seus ollos”, que era o “bilingüismo harmónico”, logo da vivencia da Lagoa Estigia. E máis cousas.
O texto de Manuel Regueiro ao que fai referencia José Gonzalez Santos aparece publicado nesta web como “Case” unhas memorias.
