Eu podo contar algunhas vivencias da nosa infancia, que creo serán máis interesantes para os seus colegas que o coñeceron xa na etapa da mocidade.
Con sete ou oito anos fomos á escola de Perbes. Pero había un mestre con moita sona en Leiro (Don Pablo), e os nosos pais pagáronos alí as clases particulares con moito sacrificio para eles e para nós, que tíñamos que andar cinco quilómetros para chegar á escola.
Os invernos daquela coido que eran moito máis crus que agora. Iamos en zocas, e a roupa de abrigo non tiña nada que ver cos anoraks de hoxe en día. Algunha vez un saco de caperucho servíanos para protexernos da choiva.
Tíñamos que levar a comida para o xantar, xa que quedabamos ás clases pola tarde.
Os dedos quedábannos tesos agarrando a asa da fiambreira (no meu caso unha tarteiriña), e a manga da camisa tiñámola amidonada de limpar os mocos. Como calzado unhas zocas cuns patuquiños de lá que nos facían na casa.
Na escola, nos recreos, xogábamos ao fútbol cunha pelota feita de trapos e nalgún encontronazo fortuíto partíanos unha zoca, e tíñamos que volver á casa daquela maneira, esperando recibir algunha “felicitación” da nosa nai.
Cos amigos en Perbes, 30/08/2014
No verán, Don Pablo daba clases no Souto da Vila de Pontedeume (O Barro), a outros cinco km. de Perbes. A ida faciámola sen problemas, pero a volta, ao medio día, en pleno mes de Agosto, facíasenos costa enriba.
Para paliar a fatiga, algún pexego ou pera rabuda “caía” das hortas de Buiña ou de San Xoán, aínda que Lolo non era nada partidario destas falcatruadas, porque sempre foi moi formal e responsable.
Tíñamos moi boa relación co noso cura, Don José, que igual influíu, alá polo ano cincuenta e catro, na decisión de irnos, Lolo para o Seminario e eu para os Maristas. Despois só nos víamos nas vacacións.
Xa antes, e despois de ser director xeral de Política Lingüística, coincidiamos na misa en Perbes, e el sempre estaba rodeado de vellos escoitando os seus contos. Éramos un grupo de sete persoas que nos reuníamos para cambiar impresións sobre acontecementos e proxectos para a parroquia, e Lolo sempre sacaba a relucir os contos dos vellos.
Temos feito reunións na casa de Lolo en Perbes, ou en Lugo, e dábamos boa conta da exquisita comida que nos preparaba a súa dona, Maite.
Lolo era moi querido e admirado polos veciños, aínda que os de Perbes sempre fomos moi remisos a exteriorizar os nosos sentimentos.
Grazas, Lolo, por todo o que aportaches e ensinaches nesta vida. Alí onde esteas, bótanos unha man.
