Nin é o momento, nin sería certo se como me gustaría, presumise de ser amigo de Manolo Regueiro. Non me deu tempo. Non me era descoñecido tal nome, xa que formaba parte do meu rexistro de galegos respectables polas súas obras, neste caso como responsable que foi da normalización lingüistíca do idioma de noso. Pero, mercé á súa loable idea, xunto a Xulio Xiz, de honrar o “Ano Antonio Fraguas”, permitíronme partillar do digno acontecemento a carón de Antonio Prado e Paco Martín.
Foron días de conversas compartindo suxestións, ideas e lembranzas diversas, sempre admirativas, do señor da Insuela, distinguido pola Real Academia Galega; faladoiros nos que Manolo Regueiro, en actitude de profesor de formación teolóxica e filosófica profundas, coa experiencia e a aptitude docente de seu, conducía o proxecto que naqueles intres o confortaba e ilusionaba.
Malia a súa delicada saúde, afrontada con discreción encomiable, contaxiaba compromiso por contribuír á celebración das Letras Galegas 2019 cun traballo de lembranza e honra, tal foi a publicación “Os Nove Anos de Fraguas en Lugo”. Quédame a tristura pola desgraciada interrupción dun trato persoal que presaxiaba amizade. Pero Manuel Regueiro Tenreiro permanecerá na miña memoria como exemplo de entereza diante dunha fatídica doenza. “Sit tibi terra levis”.
Xulián Parga, Valentín García e Regueiro
