Hai moito tempo coincidín con Manolo Regueiro no instituto de Vilalba. Chegamos xuntos, el nomeado director, recollía o testemuño nun mal momento, aínda que, como dicía el, nunca era bo momento para exercer tal cargo. As condicións eran precarias, e coincidentes cunha renovación do profesorado, se non total, case.
Asomou co seu sorriso e as súas afables palabras aquel humilde home que enchía o ambiente de naturalidade e ganas de facer. Se digo isto así, de entrada, parece que nunca o vin enfadado, pero si que o vin; como calquera, chegaba de vez en cando a ese estado de ánimo, nese caso mudáballe o aceno, o sorriso convertíase nunha rectitude de xesto que, engadido aos seus ollos claros de longas pestanas que abría máis do habitual, transmitía sen deixar dúbida que era o que non lle gustaba da situación, e facíao sen necesidade de dicir palabra algunha. Ademais proxectaba tranquilidade, porque tiña a virtude de ser un home tranquilo, que manda sen mandar, que convence sen prédica. Desa maneira o enfado dura o que dura a nada, un anaco de tempo, e de inmediato recompón a figura e volve ó seu sorriso habitual co que remata a desconformidade: El era así.
O 23 de febreiro dese ano vivimos xuntos os tristes acontecementos que ocorreron no Parlamento Nacional. Entón, despois de moita confusión, aclarouse o que pasaba, e Manolo tornou o semblante da mesma forma que o facía cando estaba enfadado, mais nesta ocasión houbo unha clara diferenza, a faciana non a recuperou de seguido, tardou moito tempo en facelo. Apenas falabamos, só escoitabamos o que dicían os medios de comunicación. Estivemos longo tempo á espera dunha solución, pero por moito esforzo que faciamos por vela, a solución esperada non aparecía por parte algunha.
Pouco a pouco, aínda que o desenlace non se albiscaba, Manolo recobrou a compostura e volveu a mostrarse da maneira que era, o home tranquilo que coñeciamos, e tranquilizounos a todos os que estábamos a carón del.
No Instituto de Vilalba, setembro de 1980
Sen rebulicio chegou, da forma que chega todo na vida, o dezasete de maio daquel ano. Manolo tiña postos os seus ollos e toda a súa disposición naquela semana das Letras Galegas e, como se se tratase dun desquite do ocorrido tres meses antes, coa participación dos alumnos e a implicación do profesorado, seguindo as súas directrices, fixéronse máis de media ducia de actividades. Que eu recorde, unha mostra etnográfica de utensilios da Terra Chá, unha representación teatral, un concurso literario, un concurso de fotografía, xogos tradicionais... E, como peche, unha charla a cargo dun literato galego moi coñecido. Foi toda unha experiencia.
Sen pretendelo, como a sombra da noite que se bota enriba do día sen facerse notar, presentouse o remate do curso e moitos daqueles profesores, ó igual que ocorrera no curso anterior, deixamos o Instituto para achegarnos o máis preto posible ós nosos, e entre eles, un foi el. Atrás quedaron infinidade de anécdotas, de momentos mellores ou menos bos, pero cabalgamos todos xuntos en pro de honrar a ensinanza.
O Centro, a dicir dos que quedaron, nunca volveu a ser o mesmo. Nin mellor nin peor: só distinto. Coa expresión “ser o mesmo” todos entendemos que a alguén se lle bota en falta... Os que viñeron despois tal vez foron mellores, con outras formas e modos de facer, mais os que estivemos aquel ano o recordaremos como un ano diferente ós demais.
Así é como se me ocorreu contar os feitos daquel curso, que o veo do tempo vai borrando da miña memoria. E así é como vexo ó meu amigo: Manuel Regueiro Tenreiro.
