Era un dos máis novos da clase.
Recordo, alá en Belvís, un neno alegre, rebuldeiro, cunha cariña de pillo, coa faciana chea de pencas e uns ollos sempre vivos, abertos a todo, escrutadores de novos acontecementos, ávidos de apoderarse de todo aquilo que “convenía al convento”. Rapaz listo, amigable, amante da música, compañeiro e amigo de todos.
No Maior, San Martiño Pinario, seguía a ser o mesmo: aparentemente non tiña cambiado.
Despois de moitos anos e con vidas moi afastadas, encontreino en Política Lingüística como Director Xeral. Mantivemos unha que outra “parrafada” e noteino igual, coma se non pasasen por nós os anos e acontecementos vividos xuntos.
En xuntanzas organizadas por compañeiros da promoción do 54, seguimos véndonos e, como non!, gozando da amizade que sempre nos uniu.
Sabía polo meu sobriño Miguel Ángel Martínez Quintanar, compañeiro e amigo no Ánxel Fole de Lugo, da súa doenza.
Máis adiante, con motivo da presentación do seu libro “Os nove anos de Fraguas en Lugo”, tivemos ocasión -esta vez coa presenza do noso común amigo Agustín Dosil- de seguir sentindo a proximidade do amigo.
A familia Regueiro-Pérez, hai anos, en Portugal
Xa maliño, acercámonos a Lugo uns compañeiros para amosarlle o noso aprecio e estima. Isto aconteceu uns días antes do seu falecemento. Alí, pretiño del, tivo para nós verbas de agradecemento.
Compartiu un sentimento vivo de fe, cuxo contido me gustaría reflectir aquí tal como o expresou: “...hoxe tiven un subidón que me deixou, non sabedes canto, feliz na miña doenza: a Bendición Apostólica da S.S. o Papa Francisco, tras unha longa e benéfica confidencia cun crego amigo”.
A tenrura, a expresividade daqueles ollos, o agradecemento infinito pola nosa presenza, aínda permanecen en min tras o ano e pico daquela visita.
Tivo a ben dedicarme o seu libro “Os nove anos de Fraguas en Lugo” no que se pode ler: “Para un gran amigo e preciado compañeiro, Martínez Bello, con cariño.”
Non quero rematar estas liñas, a el dedicadas, sen facer un agarimoso recordatorio á súa dona Mª Teresa, ós seus fillos e demais familia que perderon un marido, un pai, un avó, bo e xeneroso, insubstituíble, tras -como reza no título- toda “unha vida de entrega”.
