Manolo Regueiro fora o meu xefe algún tempo, cando el era Director Xeral de Política Lingüística e eu levaba o Departamento de Produción de Material Didáctico para o Ensino en Galego. Antes diso eramos veciños de barrio, intercambiabamos saúdos educados ó nos cruzar na beirarrúa, cruzabamos algunhas frases cando cadrabamos en algún acto cultural mais, como é lóxico, a nosa relación foi outra e moito máis estreita desde o momento no que estabamos os dous a bordo da mesma embarcación, ben que un na ponte de mando e outro nos labores de cuberta, coa obriga -e tamén a intención- de vogar ambos en dirección ó mesmo porto.
Utilizo adrede imaxes que pretenden ser mariñeiras porque eu teño estado con Manolo na súa aldea e alí comprobar que, por moito que el asentase para facer pola vida en terras de interior como Lugo, ou Compostela ou Salamanca, a fondura da súa ollada soamente quedaba ocupada coa distancia case azul daquel horizonte de auga e ceo con nubes.
Xuntos a prol de Antonio Fraguas
E foron -tiña que ser así- moitas horas de xuntanzas, conversas, proxectos, discusións e mesmo desencontros que serviron para nos comprender mellor e saber un do outro para levar adiante moito do que pretendiamos. Comezabamos, case sempre, cun:
- Como queres que fagamos algo así? Ti estás tolo!
- Unha miga, se cadra, si... Pero non de todo...
- Deixa ver... E ti cres que isto poderá ir adiante?
- Iso depende do encargado de chufalo. E ese érelo ti... Se che parece ben, claro.
- En principio si... Haberá que mellorar algunhas cousas pero... Moi ben, chámote á tarde... Vai empezando...
Chocabamos as maos, iamos tomar un café e falabamos do tempo, de fútbol, de política e do que fose.
Cando a acción proviña do seu lado -que era case sempre- a cousa variaba algo:
- Hai que ir a Rennes, á universidade, para falarlles de Ánxel Fole... Xa che levan os da axencia de viaxes os billetes e demais...
- Pero...
- Tes que ser ti...
E eu facía a maleta.
- Pensei que podiamos organizar isto para desenvolvelo nos centros de ensino. Que che parece?
- Moi ben.
- Pois ven por aquí que temos que nos poñer a traballar.
E poñiámonos.
Cando aquel tempo pasou e cada un de nós volveu ó seu labor docente de toda a vida sempre tivemos, nos nosos encontros, algo interesante, ou curioso, ou divertido que lembrar e que os demais non comprendían.
E se alguén mostraba curiosidade e me preguntaba a min eu sempre contestaba:
- É que, como ben sabes, Manolo é filósofo...
E así era.
