No ano 1978 celébranse as primeiras oposicións masivas no ensino medio e, despois de estar en prácticas no curso 1978/79 por distintos puntos da xeografía hispana, acudimos no curso 1979/80 un conxunto de profesores, na maioría para gozar do primeiro destino en propiedade, ao IES Basanta Silva de Vilalba.
Éramos un conglomerado moi heteroxéneo de profesores, onde estaban presentes case todas as ideoloxías, e por aquel entón xoves e seguramente indocumentados, pero iso si, con moitas ganas de cambiar as cousas como correspondía á nosa idade. Así pois, levar un centro destas características, coa óptica de hoxe, se me asemella una tarefa nada doada, e foi precisamente o noso benquerido Manolo o encargado dese labor, que foi nin máis nin menos que dirixir o centro.
Na semana das Letras Galegas faise una exposición etnográfica na que participan moitos alumnos e moitos profesores que percorren as distintas aldeas do concello de Vilalba, e que tivo o apoio e colaboración da dirección.
Por aquel entón os profesores creamos un equipo de fútbol, e naturalmente competíamos cos equipos de alumnos e, claro está, con moi bos resultados, pois aparte de ser xoves xogábamos aceptablemente, e tiñamos o apoio puntual dun alumno que xogaba de porteiro chamado Pedro Pablo, que logo sería durante moitos anos porteiro do Racing Vilalbés.
Queimada en Vilalba
Entón as plantillas non se correspondían ás necesidades do centro e así, no seminario de Matemáticas, como non había suficientes horas de Matemáticas, os profesores tiñamos que impartir Debuxo, Ciencias Naturais e Física e Química. Indudablemente representaban problemas que se foron solventando positivamente pola boa disposición de todos.
Tamén recordo que tivemos algún problema aquel curso. Por exemplo, que por ter deixado postos en xuño os exames de setembro, tales exames trascenderon a algúns alumnos, co conseguinte quebradeiro de cabeza para os profesores e a dirección. Pero se cabe máis grave foi o problema que entre a xuventude comezaba a representar a droga e que dalgún xeito outra vez á dirección lle correspondía lidiar coas persoas implicadas.
Rematarei estes recordos cun persoal para con Manolo: no mes de xuño tiven unha chamada urxente para acudir a Lugo desde Vilalba por razóns persoais. Notifiqueillo, e el ordeou inmediatamente ao conserxe que me trasladase a Lugo, porque entendía que eu non estaba apto para conducir, e por suposto o traslado fíxose no coche de Manolo. Foi una solución rápida e desinteresada que honra a quen a executa.
Rematou o curso e Manolo foi destinado ao IES Ánxel Fole de Lugo, quedando eu un ano máis en Vilalba, para trasladarme o ano seguinte a Lugo ao IES Xoán Montes, e alí tiven a honra de ser profesor dos seus fillos, Paco e Fernando, dos que gardo un grato recordo.
Volvín a ter contacto con Manolo nos derradeiros anos da súa vida, pois con Miguel pasamos algúns ratos xuntos e teño que dicir que foi un loitador que lle fixo fronte á súa enfermidade, e a tal efecto lembro como a semana previa ao seu pasamento traballaba intensamente na semana das Letras Galegas dedicada a Antonio Fraguas. Así pois, insisto, amosounos un modo exemplar e valente de enfrontar a súa enfermidade.
