Non é doado que se diga que un varón é agarimoso. Pola contra, dise a miúdo que o xénero masculino é fogoso e moitas veces falto de respecto con persoas de sexo distinto. Máis ben é pouco común o dicir que os homes teñen un corazón sensible, delicado, preocupado polos demais. Mesmo así, o coñecemento que tiven da andaina de Manuel Regueiro polas nosas terras esíxeme que diga abertamente que el era unha persoa de corazón sensible, tenro, preocupado polo ben dos seus e de outros que, sen seren da súa familia, eran compañeiros de camiño.
Nos meus primeiros anos de seminario, ao que cheguei despois de facer en Vilagarcía o bacharelato, pareceume ben ir, no verán do ano 1962, ao mosteiro de Santa Clara de Santiago, visitar unha monxa familiar da miña nai. Non podo eu dicir que me lembre moito das ideas que puidemos intercambiar naquela conversa. Máis ben eu, que era un mozo de dezasete ou dezaoito anos, limiteime a escoitar o que aquela venerable muller, chea de anos, me dicía. Non podo referirme a outras cousas que me puido dicir, pero si lembro unha que eu non puiden secundar na práctica, aínda que tampouco a esquecín. Intimoume ela: “Mira a ver se atopas e coñeces a Manolo Regueiro, que é unha persoa moi boa”. Eu matinei todo o que puiden para coñecer como Manolo lle gañara o corazón a aquela monxa clarisa. Imaxineime que Manolo, que estudou no Seminario desde o curso 1953/4 ata o 1961/2 tería pasado por alí como un bo rapaz e moi consecuente no seu comportamento cos estudios que facía. Era dun curso superior ao meu, e no verán do 62 xa non puiden ter trato con el, que xa deixara o Seminario e se trasladara a outros lares. De todos xeitos, oín falar moi ben del. Por suposto, non esquecín eses apelidos tan galegos como son os que el levaba.
Medio século mais tarde chegou ao Instituto Teolóxico Compostelán un profesor de Filosofía, ao que o director -o profesor Segundo Pérez López- lle pedira que exercese alí o seu maxisterio, ata que cumprise os setenta anos. Dixéronme que se chamaba Regueiro Tenreiro, e eu recibín eses apelidos enlazándoos cos que a monxa clarisa me suxerira. Daquela intentei relacionarme con el e coñecelo ben. Eu vin que chegaba ás clases con puntualidade e cheo de ledicia. E despois das súas leccións, con moito gusto conversabamos un pouco. Non había máis que unha traba para poder prodigar esas conversas: a súa teima por volver axiña a Lugo, en razón de estar preto da súa dona. En diversas ocasións intentei retelo para que compartise comigo e con outros amigos o xantar; pero, aínda que aceptou algunha vez, non o prodigou, pola razón que daba sempre, a de non deixar soa á súa dona: quería estar preto dela, pois a quería con todo o corazón.
Eu adoitaba levar ao meu Carril natal o día das Letras Galegas a algún entendido na obra do homenaxeado naquela ocasión. No ano 2008 o entendido no tema ía ser Manolo Regueiro, aquel amigo a quen llo pedín, esperando unha resposta afirmativa. Díxenlle entón que podía traer a Santiago á súa dona, e que despois correría da miña conta o levalos aos dous a Carril e comer xuntos, rematada a conferencia. A súa muller non tiña moitas gañas de se desprazar, pero el, que era todo un cabaleiro, enriba de bo colega de claustro, aceptou o ir comigo. Dese xeito, co seu verbo cálido, tratou de achegar aos meus paisanos o pensamento e as obras de Xosé María Álvarez Blázquez, contando coa presenza da Alcaldesa de Vilagarcía de Arousa, Dolores García, e do Presidente do Gato Negro, José Luis Tomé Rodríguez, entre outros. Seguiu un acto floral diante do monumento a Rosalía de Castro, coa participación de moitos carrilexos e abondosa xente da bisbarra de Arousa. O selo que deixou coa súa conferencia aquel profesor do Instituto Teolóxico Compostelán, que fora ademais uns anos antes Director Xeral de Política Lingüística da Xunta de Galicia, foi algo soado pola súa sinxeleza expositiva e a súa fondura conceptual.
Despois de cinco anos de servizo na Institución Académica que ocupaba o lugar daquel Seminario no que el estudara nos seus anos mozos, xubilouse, pois os estatutos do Centro, ao ter cumpridos os setenta anos, non lle permitían continuar. Algún ano máis adiante o profesor Ramón López Vázquez, que impartía as clases da materia que antes dera Manuel Regueiro, díxome que a súa saúde non ía nada ben. O meu amigo Ramón informábame a miúdo de como evolucionaba. Un día cheguei a saber que o momento final xa chegara. Coa súa morte, moitos o temos botado de menos, polo seu corazón, sensible e tenro, inclinado en xeral a facer ben aos demais, e a ser bo esposo e bo profesor. Non dubido de que Deus, na súa derradeira chamada, o enchería de ledicia, e que ese gozo continuará polos séculos sen fin.
