Cando se me invitou a escribir unas liñas sobre o amigo e compañeiro Manolo Regueiro a miña resposta soamente podía ser afirmativa por moitas razóns, pero, sobre todo, por darme a oportunidade de contar a miña relación con Manolo e de falar del como persoa, como cidadán e como amigo case dende a infancia.
Non vou falar aquí do profesor Manolo, nin do político que foi, pois a súa labor docente e a súa achega á política lingüística son de sobra coñecidas e recoñecidas. Tan só quero recordar e contar algunhas vivencias que tivemos ó longo de moitos anos, máis concretamente, ó longo de 64 anos, toda unha vida.
Milicias en Montelarreina, 1967. Manolo, segundo pola esquerda
A nosa relación de amistade foi fortalecida por unha serie de coincidencias que se deron nas nosas vidas. Coñecémonos en setembro do ano 1955 no Seminario de Santiago, eu tiña 10 anos e el un pouco máis; marchei eu do Seminario, pero encontrámonos de novo uns anos máis tarde en Salamanca, el na Universidade Pontificia e eu na Universidade Pública, na Facultade de Filosofía e Letras e na sección de Filoloxía Clásica, que naqueles tempos era a mellor de España. Aínda que as dúas universidades estaban moi próximas viámonos poucas veces, pero cando o facíamos gozabamos moito.
Logo, nos dous veráns que duraban as milicias universitarias, coincidimos en Monte la Reina na mesma Compañía de Infantería e na mesma tenda. Alí pasámolo regular, pero a convivencia e a camaradería eran marabillosas e algunhas anécdotas imborrables recordábamolas moitas veces nas nosas conversas sobre aqueles tempos.
Continúo coas coincidencias. En outubro de 1976 Manolo veu a Lugo para incorporarse a súa praza de Filosofía no Instituto Xoán Montes, e veu a verme ó Instituto A Nosa Señora dos Ollos Grandes, no que eu era director. Foi unha gran ledicia para ámbolos dous. Poucos meses despois veu para Lugo cos seus pequenos fillos, Francisco e Fernando, e a súa dona, María Teresa, salmantina de pro, que deixaba a súa cidade natal e a súa praza no Hospital Universitario de Salamanca, para reunir á familia e asentarse en Lugo. Pronto se incorporaría ó Hospital Xeral de Lugo para exercer a súa profesión de médico especialista.
Os 13 da tenda
Hai unha derradeira coincidencia. Aínda que vivíamos xa moi cerca, acabamos vivindo na mesma comunidade de veciños dende o ano 1985 ata a actualidade, 35 anos de convivencia.
As reunións e as ceas con amigos comúns fortalecían dita convivencia, aínda que nalgunhas etapas fosen menos frecuentes, debido ás ocupacións dos nosos traballos e cargos. Hoxe seguimos gozando da cercanía da súa viúva, María Teresa, muller entrañable e extraordinaria como persoa, como médico, como esposa, como nai, como avoa e como amiga, moi querida e apreciada por esta sociedade de Lugo á que ela se incorporou como se fose unha lucense máis.
Foisenos un cabaleiro, un compañeiro, un home moi ben formado e informado, un intelectual, que amaba a Galicia, á súa xente, á Lingua Galega. E o meu desexo é que o recordo de Manolo Regueiro permaneza na memoria de tódolos que o coñecemos como un home que, desde os postos que ocupou, fixo todo o posible para axudar a difundir a Lingua e a Cultura Galegas polo mundo e para apoiar a publicación da obra de moitos escritores galegos. Foisenos un traballador nato a quen, aínda que a enfermidade puido físicamente nos derradeiros anos, non puido arrebatarlle a súa paixón pola investigación e polo traballo ata os derradeiros días da súa existencia. R.I.P.
