Manolo Regueiro, falecido aos 76 anos, foi e é unha referencia en Galicia nos estudos e difusión do galego. Fomos compañeiros de estudo, veciños e amigos, e tanto eu como os meus compañeiros sempre vimos nel un home intelixente e humilde. Manolo era unha desas persoas que chegan moi lonxe e se non se dan conta. Creo sinceramente que moitas persoas crecerían ao seu lado e eu, sinceramente, teño que recoñecelo, fun un deles.
Pasei moi bos intres con Manolo; algún deses bos intres puido terminar nunha traxedia. Refírome a unha viaxe nunha gamela (3 metros de eslora) que lle facilitaba un amigo para satisfacer unha curiosidade miña: achegarse a Sada para ver o Azor de Franco.
Saímos da praia de Perbes (dous remos tiña a barca) en dirección a Sada. Manolo manexaba moi ben o remo, eu axudáballe como sabía e podía e fomos adentrándonos no mar, con bastante tranquilidade, ata que nos atopamos cunhas fortes correntes, procedentes da Ría de Ferrol; unhas correntes tan fortes que ameazaban afundir a barca, unhas veces a babor e outras a estribor. A nosa tranquilidade pasou a nerviosismo que nos obrigou a dar marcha atrás e regresar sans e salvos á praia de Perbes.
Son múltiples as ricas facetas deste home. Aos compañeiros e amigos asombrounos o interese que sempre tivo por Galicia e a súa lingua.
Era impresionante escoitalo cando falaba do seu Párroco D. José, ao que tanto quería. Tíñao catalogado como un santo e un sabio. Un sacerdote que marcou a vida dun pobo, a súa e outras máis. Gustaba moito de escoitar os seus sabios consellos, transmitidos oportunamente con dozura e tenrura.
Son inesquecibles as “imitacións” que el facía dalgúns políticos e profesores. Lembraba os seus discursos coas mesmísimas palabras acompañadas dos seus correspondentes xestos.
Moito poderiamos falar deste home. Recordo á súa nai, á que lle custou encaixar o novo estilo de vida do seu fillo (que non encaixaba cos seus soños). El soubo comprendela sempre. A morte do seu pai foi moi dura para el, pero superouno todo cunha fe que saíu robustecida.
Honra e gloria a quen tanto merece!
