Coñecín a Manolo Regueiro alá polos anos 90. Dous anos antes empezara a funcionar o novo sistema universitario de Galicia. Á Universidade de Santiago de Compostela engadíanse as novas da Coruña e Vigo.
Os comezos non son doados. Non era posible reproducir modelos existentes, era algo novo. Os centos de anos da vella universidade compostelá non eran reproducibles na nacente universidade viguesa. Así o entenderon desde o primeiro momento os seus responsables, en especial o novo reitor, Don Luís Espada Recarey, e o xerente, don Antón Vidal Andión, a quen correspondeu concretar e poñer en marcha todo o organigrama académico e administrativo, con tanta urxencia como limitación de medios. A tarefa que tiñan diante era ardua e comprometida.
A Universidade de Vigo nacía co compromiso de vivir en galego, de ser unha universidade encarnada na terra e a cultura galegas. Tiña claro que a súa vida debería desenvolverse en lingua galega.
Este compromiso quedaba reflectido nos seus Estatutos. Así, no Artigo 4-1 declaraba: “O galego é a lingua da Universidade de Vigo”.
Nos apartados 5 e 6, ademais da obriga de utilizar o galego nas súas relacións dentro do territorio, anuncia a creación do Servizo de Normalización Lingüística.
A documentación que xerase a administración debería desenvolverse nunha linguaxe acomodada aos tempos democráticos, non servía unha documentación que reproducise modelos predemocráticos ou mesmo anacrónicos, non se trataba dunha simple tradución. A Universidade iniciaba a súa andaina coa máis elemental infraestrutura de persoal e espazo. A principios de 1992 inaugurouse o novo edificio reformado da rúa Areal, e case con ela o Servizo de Normalización Lingüística, mediante un Convenio coa Consellería de Educación.
O Director Xeral de Política Lingüística da Xunta de Galicia era don Manuel Regueiro Tenreiro, e así nos coñecemos e nos puxemos a traballar con ilusión, entusiasmo, sinceridade e lealdade. Para nós era evidente que o momento que se iniciaba era de enorme importancia, porque a Institución Universitaria representaba “el templo de la inteligencia” (Unamuno) e da cultura, da sabedoría e do futuro para o País, para Galicia. Que as posibilidades universitarias estean encarnadas na realidade galega e á súa disposición supón fundadas esperanzas de futuro
Para deseñar un proxecto de normalización lingüística resultaba fundamental realizar unha prospección sociolingüística dentro de toda a comunidade universitaria. Desta enquisa encargáronse os profesores Anxo Lorenzo, Ricardo Luaces, Patricio Sánchez Bello, Antonio Vaamonde e Luz Varela.
Precisamente no Limiar desta publicación, o reitor Rodríguez Vázquez mostra agradecemento polo apoio recibido da Dirección Xeral de Política Lingüística.
Para este desafío contamos coa imprescindible colaboración de don Manuel Regueiro Tenreiro, Director Xeral de Política Lingüística da Xunta de Galicia.
Medios económicos, apoio, ánimo e a súa presenza cando foi preciso, estiveron en todo momento connosco.
Realizáronse cursos de lingua galega, de linguaxe administrativa, xornadas de sociolingüística, debates, procurando sempre crear un clima de compromiso, afecto e responsabilidade coa lingua, é dicir, con Galicia. Con frecuencia insistiamos en que se somos algo, é pola nosa lingua, a ela vai xunguida a nosa dignidade.
Este clima mantívose durante o mandato dos tres reitores da década de 1990: Doutores Luís Espada Recarey, José Antonio Rodríguez Vázquez e Domingos Docampo Amoedo. Todos eles exerceron de galegos con exquisita fidelidade a súa Terra.
Pero por enriba destas cordiais relacións, gardo unha moi fonda e grata memoria de Manolo Regueiro, nel encontrei sempre unha persoa moi humana, honrada e honesta. Algo que sempre gusta oír que se diga dun amigo: un home bo.
Con todo afecto así o recordo.
