A vida dos seres humanos é coma un soño que se vai transformando e acotando co paso do tempo. Partimos da visión dun mundo ideal, pero no noso periplo vital e cotián imos tropezando coas pedras do camiño que son as que nos obrigan ou nos invitan a contemplar o mundo desde continxencias ou circunstancias menos idealistas e románticas para adentrarnos en outras máis primarias, aínda que máis axustadas á realidade. Ao respecto, ben se podería afirmar que desde o idealismo esaxerado de Don Quixote da Mancha, que o empuxa a atacar aos muíños de vento, crendo que son xigantes, camiñamos en dirección a un realismo máis moderado cuxo máximo paradigma é a figura de Sancho Panza, para quen as realidades, as duras realidades, son os feitos contantes e sonantes. Así e todo, o mesmo Sancho tampouco está exento da visión idealista da existencia humana, porque tamén el soñaba con vivir coma un gran señor na Ínsula Barataria que lle tiña prometida o seu amo, Don Quixote.
Non son a persoa máis ilustrada para xulgar nin clasificar o pensamento do meu añorado amigo Manolo Regueiro Tenreiro, e teño, ademáis, a convicción de que nunca debería facelo. Non obstante, voume permitir una pequena licencia. Considero que era un gran dialéctico na arte do ben dicir e razoar, adornado de elegante e fina ironía, pero, iso si, cargada sempre de bon humor e dun carácter xovial e campechano que desprendía encanto a quen o trataba. Proba do que vimos afirmando é que nin a súa longa enfermidade conseguiu agostar o seu bo humor nin amargou o seu espíritu.
Sempre atopaba Manolo o recurso dialéctico axeitado para recordar alguna anécdota do seu interlocutor. Chegados a este punto, confeso que coñecín a Manolo en Santiago (en San Caetano, sede da Xunta de Galicia), aló polos anos 1987-1988, sendo el Subdirector Xeral da Inspección e Reforma Educativa, e un servidor Subdirector Xeral de Planificación, Profesorado e Centros de Educación Básica. Ámbolos dous coincidíamos á hora do mediodía no bar restaurante Pastoriza situado nas proximidades de San Caetano. Recordo que alí, despois do xantar, á hora do café, xogabamos una partida de dominó. El era un experto nesta arte e a min, como principiante, chamábanme a atención as fichas que tiñan “pito”, e un día, mentras xogabamos, ocorreuseme pronunciar a expresión “xa che son ben pitos”. A Manolo debeulle causar gracia porque, pasado o tempo, cada vez que nos viamos na rúa, dicíame “xa che son ben pitos”. Esa expresión téñoa gravada coma un gran recordo no meu corazón, e ó revivila boto de menos a Manolo porque xa non o temos entre nós.
