Coñecín a Manolo Regueiro en Salamanca. Eramos condiscípulos estudiando Teoloxía na Universidade Pontificia. Alí vivimos xuntos catro anos no Colexio San Carlos.
Manolo era un home alegre e de fácil comunicación. Gustaba moito de falar galego; gastáballes algunhas bromas con palabras en galego a aqueles que non as entendían. De vez en cando, xuntabámonos uns cantos e organizabamos un partido de fútbol entre os membros do Colexio; Manolo xogaba de defensa.
No equipo, José Huerta, Gonzalo Fraga e Manolo Regueiro
Terminados os estudos xa nos perdemos de vista uns anos: el volveu a Salamanca a estudar Filosofía e eu marchei a estudar a Roma. O noso reencontro produciuse en Lugo, a onde el veu a explicar Filosofía.
Sendo Director Xeral de Política Lingüística visiteino no edificio da Xunta en Santiago. E xa en Lugo viámonos de vez en cando e recordabamos os tempos de Salamanca. Xa xubilado, fixemos xuntos unha viaxe a Croacia xunto coa súa esposa María Teresa, e outras persoas da Pastoral Sanitaria. Foi unha viaxe de feliz recordo.
Manolo Regueiro era un home de moita fe. Recórdoo camiño da Catedral para facer unha visita ó Santísimo. Esta fe que el vivía con valentía mostrouna dun xeito especial na súa enfermidade. Sen dúbida que esta fe e a súa vida de cristián obtiveron a súa recompensa.
