O galego como lingua, e Galicia como realidade, precisan para construír e garantir o seu futuro de moita xente como Manuel Regueiro.
Lembro perfectamente a primeira vez que nos vimos. Como lembro a tarde de sol maino e o silencio no adro cando lle dixemos adeus na igrexa de Perbes. Ata alí fomos desde Santiago. E alí, naquela liturxia de despedida, e xa cando o serán se aproximaba pola ría e había que partir, experimentábase un acougo sereno como o que eu penso que Manuel Regueiro transmitía na vida, nas conversas, no seu estar.
Fora en Santiago, en San Caetano, onde nos viramos e falaramos longamente por vez primeira: os dous sabíamos que había moitas experiencias, sentimentos e posicións que nos unían, aínda que para o divertimento lembrásemos que un era de Salamanca e o outro de Comillas, que un era de terras de ría e mar e outro do interior e montaña. Dende aquel encontro coido que houbo unha excelente relación, un saberse amigos, mesmo para o exercicio da ironía e de non converter en transcendente o que é só un foguete circunstancial no tempo.
Os meus anos de Lugo supuxeron un reencontro con Regueiro e coa súa dona. Compartimos tempo, conversa, opinións e mesa. Sempre que chamaba por teléfono ou se achegaba ao periódico era dunha total cortesía. Nunca quería molestar, nunca quería roubar o tempo a quen imaxinaba ocupado. A súa derradeira chamada recibina na noite desde o HULA: non funcionaba a televisión e preguntábame se eu podería facer algo.
Digo que o galego como lingua precisa de xentes, posicións e talantes como os de Manuel Regueiro. Só nesa “harmonía” que formulaba Regueiro na política do país para a lingua se poderá asegurar o futuro para o galego. Na confrontación, na explotación do conflito, non hai futuro para a lingua propia e materna de moitos galegofalantes, e mesmo de moitos que a abandonaron, e poderían facela visible de novo. Negar a realidade lingüística e social na que nos movemos, descoñecer os recursos e poderes dunhas linguas e outras, con todos os medios de penetración que definen esta sociedade, leva a estratexias que se demostran ineficientes.
Penso que hai que reivindicar a Manuel Regueiro como un exemplar, sincero e honesto traballador pola lingua do país.
Digo tamén que Galicia precisa de homes públicos como Regueiro. Cidadáns, na conciencia e no exercicio dos seus dereitos. Cidadáns, na concepción da sociedade e da política. Precisamente el saíu publicamente coa súa traballada proposta educativa no momento da polémica, alimentada na primacía do partidismo oportunista e na vella resistencia á modernización/normalización do país como unha sociedade aberta.
Se “sentidiño” fose un concepto con contido no exercicio da política, algo semellante ao “seny”, Regueiro sería un modelo a mostrar. Regueiro é fidelidade ao país, compromiso real no exercicio profesoral e cidadán, sen necesidade de levantar sebes ou valos para sermos nós mesmos.
