Querido compañeiro e amigo, compañeiro da alma, compañeiro: Pídenme unhas letras nas que exprese o que recordo das vivencias que tiven contigo. Comezo falando do noso encontro no Seminario de Santiago, cando eu entrei como bacharel, e ti levabas xa sete anos.
Foi no curso no que te encontrabas, un curso de moitos alumnos, no que eu, por circunstancias da miña situación e tamén por mor do meu carácter, parecía estar un tanto illado. Pero isto non era verdade, porque sempre, ao longo da vida, cando nos encontrábamos en distintas xuntanzas, sempre tiven o teu sentido agarimoso, amosándome que non pasara para ti desapercibido nos dous cursos nos que coincidimos no Seminario. Fixemos os mesmos estudos de Filosofía, aínda que en Facultades diferentes, e logo fomos profesores dese marabilloso saber, que ás veces acompaña a un que a ten de seu, e ti eras unha desas persoas afortunadas dotadas dos dons prácticos que para ben se fan presentes na vida.
O certo é que contigo eu nunca sentín desacougo cando, polos motivos que fosen, nos atopábamos en reunións de compañeiros ou de estraños, pois a túa presenza era para min un sinal de tranquilidade. Xa que logo, paso a recordarche os tres casos que amosan a razón pola que as cousas fosen como acabo de dicirche.
A primeira foi cando coincidimos nun tribunal de oposicións, do que ti eras o presidente, pois ante unha inquedanza miña de que algo non era o máis axeitado, a túa intervención tranquilizoume respecto ao compromiso que tiñamos para facer o adecuado, aínda que logo non deixei de pensar que a obxectividade é algo moi difícil de discernir en moitas situacións da vida, unha das cales era precisamente aquela da que entón tiñamos que dar conta.
No fútbol de Perbes, Geluco do Ferregacho, Bouza e Regueiro
A segunda foi cando estabas xa no posto de Política Lingüística, dende o que de modo patente puideches defender o que sentías pola nosa lingua. Eu necesitaba un cambio na situación do meu traballo, e se sabía que tiña os méritos axeitados para que fose atendida a miña solicitude, non quería que por unha mala comprensión a mesma fose rexeitada, pois me era necesaria para superar unha situación negativa no meu ánimo: díxenche o que me pasaba e quedei tranquilo, xa que sabía que as razóns que motivaban a miña petición terían unha resposta xustamente válida, como así foi.
En terceiro lugar, a resposta que deches á denuncia que eu tiven cando estaba na Universidade no departamento de Filosofía, unha resposta que partía da túa presuposición cara ao feito de que a miña actuación non podía corresponder con aquilo do que se me quería acusar, como logo che recoñeceu quen che fixera a demanda contra min, algo que ti mesmo me contaches moito despois de que os feitos transcorresen.
En fin, Regueiro Tenreiro, prefiro expresarme así en vez do teu nome, porque esa foi sempre a referencia que tiña de ti, tanto xunto a amigos como xunto a descoñecidos. Remato estas palabras que na súa brevidade pretenden amosar os sentimentos que sempre tiven ante a túa persoa, por máis que nunca os manifestase, pero ti, agora, sabes que son certos, e que o que digo non é máis ca unha explicitación do meu interior, que quedaría pechada se fose o caso de que non se me pedise un recordo cara a ti, un recordo que fago con añoranza, esperando o próximo momento do noso encontro definitivo.
Ata entón, recibe todo o meu agarimo.
