Set
22
2020
Agora cando todo xa fai tempo
dos días que escuraban como a ardora,
agora como un río interminable
acabas de apoiarte na memoria.
Acabas de apoiarte na paisaxe
das estrelas, dos astros, da luzada
cara á cemba da alma que a circunda
na alborada eternal da túa acordanza.
Na alborada eternal deste silencio
a perseguir o sol e as madrugadas,
e o teu mar, e as devaladas, e o vento
como unha alta raíz da túa palabra.
Como unha alta raíz da túa ausencia
que nos toca o corazón ata doer
nesta anaina das árbores feridas
como un berce de vida en cada rama.
Como un berce de vida xenerosa
onde o canto e o pranto se entrelazan
será túa pra sempre a flor do tempo
onde o idioma e a Terra xa te abrazan.
En Salamanca, en 1963
